Dansdocent is een eenzaam beroep

Toen ik een jaar of 12 was besloot ik dat ik balletdocente wilde worden. Het leek me fantastisch om elke dag alleen maar bezig te zijn met ballet. En dan specifiek het geven van balletlessen. Ik hoefde niet zelf op het podium te staan (hoewel ik dat ook heel leuk vond), maar wilde echt in de balletschool de juf zijn en oefeningen of dansjes aanleren.

Op een gegeven moment moesten we voor school een weekje meelopen met iemand die een beroep had waar je enthousiast over was. Daar hoefde ik niet over na te denken en voor ik het wist was ik op pad met mijn balletdocente naar de andere balletschool waar ze ook les gaf.

Het was een heerlijke week die voor mij bevestigde wat ik al wist. Balletjuf zijn was het mooiste wat er was. Ik mocht hier en daar een oefeningetje verzinnen en zelf aanleren en voor de kleuters kreeg ik de opdracht om een improvisatie te bedenken en met ze te doen. Dat werd de 'Slakkenrace' en zelf vond ik het een groot succes. Ik deed lekker mee met een les voor kinderen van mijn leeftijd en leerde hoe en wanneer ze dan avondeten at (ik weet het niet meer precies en rommel daar zelf ook nog altijd enorm mee).

Aan het eind van de week hadden we een laatste gesprek en bovenal heb ik onthouden dat ze zei dat ik me wel moest bedenken dat het vak van balletdocent best een eenzaam beroep is. Op dat moment kon ik me daar eelijk gezegd niet zoveel bij voorstellen en ik heb er eigenlijk niks mee gedaan. Vervolgens volgden er nog jaren met steeds meer danslessen, de oriëntatieklas en uiteindelijk de opleiding Docent Theaterdans. Dag in dag uit bezig met dansen, met klasgenoten die je veel vaker zag dan wie dan ook en je lief en leed mee deelde. Allebehalve eenzaam.

Na mijn opleiding kwam ik terecht bij verschillende balletscholen, waaronder de balletschool waar ik ooit was geweest tijdens dat stageweekje. Soms was bij 1 van die balletscholen de eigenaar (of eigenlijk eigenaresse) aanwezig en kon ik voor of na mijn lessen een praatje maken. Vaker was er niemand. Ik denk dat dit herkenbaar is voor veel docenten. Je komt alleen, geeft je lessen en sluit ook weer in je eentje af. Geen enkel probleem en natuurlijk is er genoeg gezelligheid tijdens het lesgeven. Alleen zijn je leerlingen je leerlingen. Je kan niet echt met ze sparren en hebt toch altijd een andere positie. Zelfs bij gevorderde groepen waar je over de jaren een speciale band mee hebt opgebouwd blijf je altijd een iets andere positie houden.

En ja, soms is dat best eenzaam.

Daarom is het zo fijn als je bij een Dans1Daagse, een ledenvergadering, een expertmeeting of zelfs bij een online Meet & Greet even kan kletsen met collega's. Met collega's waar je mee kan sparren en die weten waar je de hele dag mee bezig bent. Die weten dat je als dansdocent heus niet de hele dag op de bank hangt totdat je eens kan gaan lesgeven. Die weten dat je soms halverwege een choreografie die fantastich begint helemaal vastloopt en echt niet meer weet wat je nu weer moet bedenken. Die weten dat je het mooiste vak van de wereld hebt en tegelijk ook soms even lekker wil mopperen.

Dus als je nog twijfelt over een lidmaatschap: Probeer het gewoon en hopelijk kunnen we je helpen om nog meer te genieten van jouw docentschap! Je bent meer dan welkom.